"Być" - sufiksy osobowe.

W języku tureckim nie istnieje czasownik "być". Zdania typu "Jestem kobietą." albo "Książka jest ładna" tworzymy za pomocą tzw. sufiksów osobowych, które dodajemy na końcu wyrazu. W 3. os. l. poj. sufiks na ogół jest pomijany.

Np.
Bu kitap. To (jest) książka.
Bu ev. To (jest) dom.

W pozostałych osobach dodajemy sufiksy:

l.poj.

1. -im/-yim
2. -sin
3. -dir (na ogół opuszczane)

l.mn.

1. -iz/-yiz
2.-siniz
3.-dirler (lub -ler)


Sufiksy te są 4-postaciowe tzn. mają 4 postaci samogłosek w zależności od ostatniej samogłoski w wyrazie. (poza -ler - 2-postac.).

Np.
Ben kadınım. Jestem kobietą.
Ben öğrenciyim. Jestem uczniem/uczennicą/studentką.
Ben müdürüm. Jestem dyrektorem. itd.

Sen kadınsın. Ty jesteś kobietą.
Sen  öğrencisin. Jesteś uczniem/cą.
Sen   müdürsün. Jesteś dyrektorem.

O   kadın. Ona jest kobietą.
O  öğrenci. On/Ona jest uczniem/cą.
O   müdür. On/ona jest dyrektorem.

Biz   kadınız. My jesteśmy kobietami.
Biz   öğrenciyiz. My jesteśmy uczniami/uczennicami.
Biz   müdürüz. My jesteśmy dyrektorami.

Siz   kadınsınız. Wy jesteście kobietami.
Siz  öğrencisiniz. Wy jesteście uczniami.
Siz   müdürsünüz. Wy jesteście dyrektorami.

Onlar kadınlar. (lub  Onlar kadın.)
itd.  


W następnej części: przeczenie i pytanie.